Predavanje msr Ognjena Karanovića na temu „SRPSKO-HRVATSKI ODNOSI U TITOVOJ JUGOSLAVIJI OD 1945. GODINE DO MASPOKA – FEDERIRANJE FEDERACIJEˮ 24. januara na Jutjub kanalu KCNS

Predavanje istoričara msr Ognjena Karanovića na temu „SRPSKO-HRVATSKI ODNOSI U TITOVOJ JUGOSLAVIJI OD 1945. GODINE DO MASPOKA – FEDERIRANJE FEDERACIJEˮ 24. januara u 21.00 čas na našem Jutjub kanalu.

Stari demokrata i pripadnik antinacionalističke emigracije Desimir Tošić u feljtonu „Zablude i greške srpske nacionalne politike“, pozivajući se na britanskog publicistu Majkla Ignatijefa, pažnju obraća na Titovu politiku prema Srbima u posleratnom periodu koja je bila sračunata i ambivalentna: „Tito je Srbiju potiskivao na razne načine a dobar deo egzekutivne vlasti, pre sedamdesetih godina, dao je svojim partizanima-komunistima, Srbima u Hrvatskoj i u Bosni… U Titovoj Jugoslaviji nisu Srbi odlučivali ni u Jugoslaviji, ni u Srbiji, ni u Hrvatskoj, ali je srpski elemenat iz partizansko-komunističkih redova prihvatio da bude ‘egzekutorska’ vlast u ime režima. Prekodrinski Srbi u mnogim situacijama bili su udarna pesnica režima. NJihova lojalnost prema Titu potiče iz vremena Drugog svetskog rata. Ovaj deo srpske populacije bio je izložen ustaškom genocidu te je radi golog biološkog opstanka masovno odlazio u partizanske redove.“ Šta u tom razdoblju preduzimaju srpski komunisti i srpska politička inteligencija? Zaneti renesansom jugoslovenstva i komunističkog bratstva, srpski komunisti aminuju odluku saveznog povereništva za unutrašnje poslove od 6. aprila 1945. godine kojom je bio zabranjen povratak na Kosmet onima koji su tokom rata 1941–1944. godine bili protereni od strane albanskih fašističkih snaga. Dok se 200.000 Srba iseljava sa Kosova i Metohije, posle 1965. godine, srpski komunisti „izgubili su glas“. Tragedija srpskog naroda u NDH je „zaboravljena“. Ono što posebno zbunjuje u ovom tragičnom putu Srba kroz HH vek jeste činjenica da se uporno odbija izvlačenje pouka iz tragičnih praktičnih posledica jugoslovenstva. Neshvatljivo je da jugoslovenska utopija u periodu između dva svetska rata, a zatim ustaški ratni genocid i poratno titoističko jugoslovensko iskustvo nisu aktivirali razloge na strani Srba protiv preuzimanja novog političkog identiteta.