Edicija ANTIĆEVI DANI
O autoru – Đorđe D. Sibinović rodio se 1964. godine u Šapcu. Napisao je knjige poezije: Presto (1994), Plodovi (1998), Nešto poverljivo (2004), Naselje belih kuća (2012), Hiljadu karaktera (2013) i Rečnik Poezije (2013). Za knjigu Naselje belih kuća dobio je nagradu „Miroslav Antić“ (2013), za Rečnik poezije Nagradu Vukove zadužbine za umetnost, a za Hiljadu karaktera nagradu „Majevički vijenac“ u Republici Srpskoj. Živi u Beogradu.
O knjizi – Sibinović je u svom (našem) dobu u kojem je novac egzistencijalno merilo, tehnologija estetičko merilo, igra paradigma herojskog a kritika stvaranje top-liste (ne)književnih kvaliteta i društvenih uticaja svoje pesništvo sačuvao od tih prečica i bogaza, terora paternalizacije, atributa jeftine sentimentalnosti i mitološke matrice stvorene od pačvoraka nacionalnih priča, ispričanih poetikom medijskog uprošćavanja i banalizacije. Zato je književna biografija pesnika Đorđa D. Sibinovića više definisana poetskom odisejom i identitetom vere u poeziju nego ideologijom stvarnosti i društvenih normi, ovdašnjih. Ili, jednostavnije rečeno, najbliža je definiciji Josifa Brodskog koji kaže da su „biografije pesnika kao biografije ptica“. NJihovi osnovni podaci se prepoznaju u njihovom zvuku, metru, rimi… Akustičnost metafore ocrtava putanju pesnikovu preciznije od ovozemaljskih pokazatelja. ( Petar V. Arbutina)
O piscu – Tomislav Marinković rođen je 1949. godine u Lipolistu, kod Šapca. Objavio je knjige pesama: Dvojnik (1983), Izvesno vreme (1986), Stihovi (1991), Sumnja u ogledalo (1996), Škola trajanja (2003), Svet na koži (2007) i Običan život (2011). Dobitnik je nagrada „Branko Miljković“, „Miroslav Antić“ i „Vasko Popa“, kao i nagrade „Zaplanjski Orfej“. Pesme su mu prevođene na ruski, japanski, španski i makedonski jezik. Član je Srpskog književnog društva i Udruženja književnika Srbije. Kao samostalni umetnik, živi i radi u Lipolistu.
O knjizi – Opisujući neki stvarnosni kontekst u kome se oblikuje lirsko viđenje određenih životnih sadržaja, Tomislav Marinković ne želi da ostane u ravni čiste deskripcije i zato se tako često služi poređenjima i slikama koje njegovom pesničkom govoru omogućavaju da lakše prelazi put od opisa do lirske metafizike. A to je još jedan dokaz da je njegova poezija, mada je u sebe „upila“ mnogo elemenata jednog osobenog vida naracije, uspela da stigne i do vrlo složenih vidova predstavljanja onih sfera ljudskog postojanja koje su oduvek privlačile pesnike. Otuda nam se i čini da se Tomislav Marinković, istovremeno, trudi i da nas podseti na klasične oblike i obrasce lirskog govora i da nam pokaže kako se mogu stvarati novi vidovi lirskog govora, a to je znak da je reč o pesniku koji kroz ličnu optiku propušta one vidove tradicije koji mu omogućavaju prodor u nove i drugačije obrasce lirskog govora. (Radivoje Mikić)
O piscu – Nikola Vujčić rođen je 1956. godine u Velikoj Gradusi, na Baniji (Hrvatska). Osnovnu školu završio je u Velikoj i Maloj Gradusi, gimnaziju u Petrinji. Diplomirao je na Filološkom fakultetu u Beogradu, grupa za jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik. Objavio je knjige pesama: Tajanstveni strelac (1980), Novi prilozi za autobiografiju (1983), Disanje (1988), Čistilište (1994), Kad sam bio mali (1995), Prepoznavanje (2002), Zvuk tišine (2008), Novi prilozi za autobiografiju, drugo, dopunjeno izdanje (2008), Rasuti zvuk (2009), Dokle pogled dopire (2010). Priredio je za štampu neobjavljeni roman Meše Selimovića Krug (1983) i Antologiju narodne književnosti za decu (1997), drugo i treće izdanje pod naslovom Srpska narodna književnost za decu (2006, 2008). Prevodi sa ruskog. Dobitnik je nagrada: Braća Micić, Zmajeve nagrade Matice srpske, Disove nagrade, Miroslav Antić, Đura Jakšić i Branko Miljković. U izdanju Matice srpske, u biblioteci Zmajeva nagrada, objavljen je zbornik radova posvećen njegovoj poeziji pod naslovom Poezija Nikole Vujčića (2008). Objavljene su mu knjige izabranih pesama na rumunskom Nopþile ºi alte poete (Noći i druge pesme, Temišvar, 2011) i makedonskom jeziku Do kaj što potedot dopira (Dokle pogled dopire, Skoplje, 2011). Član je Srpskog književnog društva i Srpskog PEN centra. Živi u Beogradu.
O knjizi – Dokle pogled dopire Nikole Vujčića primer je kako u savremenom pesničkom trenutku interes za prirodu može biti i oživljen i ubedljiv zahvaljujući zreloj stvaralačkoj koncentraciji. Uzbudljivim preplitanjem naklonosti prema prirodi sa svešću o pesničkoj slikovitosti, sećanja na detinjstvo sa postupkom imaginacije, smisla za detalj sa težnjom ka obuhvatnijoj predstavi, umetničkim nervom za haiku senzacije sa introspektivnim vibracijama, jasnog ushita nad spoljašnjom lepotom sa povremenom dramom na unutrašnjem planu, najposle i paradoksalnim preplitanjem sumnje u pesnički jezik sa visokim estetskim dometima i ostvarenošću na nivou semantičkih i emocionalnih implikacija datih stihova, nova knjiga Nikole Vujčića autentično svedoči o čisto lirskom doživljaju sveta, potvrđujući da se izvorna vrednost poezije i dalje može temeljiti na univerzalnim i nadvremenskim čovekovim orijentirima. (Đorđe Despić, iz Pogovora)
O piscu – Stevan Tontić je rođen 30.12.1946. godine u Grdanovcima kod Sanskog Mosta. Završio je studije filozofije sa sociologijom u Sarajevu. Nakon višegodišnjeg egzila u Nemačkoj (1993-2001), ponovo se nastanio u Sarajevu kao samostalni književnik. Pesnik, prozaist, esejist, antologičar, prevodilac sa nemačkog.
Pesničke zbirke: Nauka o društvu i druge vesele priče (Sarajevo 1970), Naše gore vuk (Novi Sad 1976), Tajna prepiska (Sarajevo 1976), Hulim i posvećujem (Beograd 1977), Crna je mati nedjelja (Beograd 1983), Prag (Sarajevo 1986), Ring (Beograd 1987), Sarajevski rukopis (Beograd 1993, 1998), Moj psalm/Mein Psalm (Berlin 1997), Blagoslov izgnanstva (Banja Luka 2001) i Sveto i prokleto (Novi Sad 2009).
Izabrane pesme objavljene su mu više puta.
Autor je romana Tvoje srce, zeko (Beograd 1998).
Sastavio je antologije Novije pjesništvo Bosne i Hercegovine (Sarajevo 1990) i Moderno srpsko pjesništvo velika knjiga moderne srpske poezije od Kostića i Ilića do danas (Sarajevo 1991).
Tontićeva Izabrana djela u 4 knjige izašla su u Sarajevu 2009. godine.
Dela su mu prevedena na više jezika, dobitnik je domaćih i međunarodnih nagrada.
O knjizi – Poezija Stevana Tontića je gotovo od svojih početaka prožeta temeljnom dramom ljudskog bića u jednom (pred)apokaliptičnom stanju u kome se nalazimo ne samo danas, već tu podrazumevajući i dublju istorijsku perspektivu. Duboko pesimistična, zasnovana na «gorkom talogu iskustva» i nihilističkom smislu istorije, ona ostavlja vrlo malo prostora za nešto što bi imalo izvjestan katarzičan ili iskupiteljski kvalitet. No, ovaj autor posjeduje rijedak dar da nepatvorenom, vanrednom pjesničkom retorikom i zavidnim stepenom imaginativnosti ipak posvjedoči i unese tračak smislenosti i divinizacije u to iščašeno vrijeme. Iako većinom progovara o arhetipskim situacijama i temama jezikom ponornih vizija, njegova poezija je nedvosmisleno lična, aktuelna i samosvojna, a povremeno u njoj probljesnu i rijetki, utoliko dragoceniji, trenuci epifanijskog prepoznavanja simboličkih potencijala u svakodnevnom, čulne punoće i sušte liričnosti.
(Alen Bešić)
O piscu – Oto Horvat – rođen u Novom Sadu. Studirao u Novom Sadu, Erlangenu i Berlinu. Piše i prevodi poeziju sa mađarskog, nemačkog i italijanskog jezika. Živi i radi u Firenci.
Objavljene knjige: Putovati u Olmo (2008 – nagrada „Miroslav Antić“), Dozvola za boravak (2002), Kanada. Gedichte (1999), Fotografije (1996), Gorki listovi (1990), Zgrušavanje (1990), Gde nestaje šuma (1987. – „Brankova nagrada“).
Pesme u antologijama (izbor): Zvezde su lepe, ali nemam kad da ih gledam (Antologija srpske urbane poezije, 2009), Die neuen Mieter. Fremde Blicke aufein vertrautes Land (Hrsg. I. Mickiewicz. 2004), Crtež koji kaplje (Almanah nove vojvođanske poezije, 1988).
Prevodi (knjige): Hans Magnus Encensberger: Poslednji pozdrav astronautima (u pripremi, 2010), Oto Fenjveši: Anđeo haosa (2009), Janoš Pilinski: Krater (1992. – Nagrada Društva književnika Vojvodine „Prevod godine“).
Dobitnik je Nagrade „Miroslav Antić“ za 2009. godinu.
O knjizi – Horvat je dete Novog Sada, dete Ujvideka. Tu se rodio, tu je odrastao. Na ulicama ovog grada, u kućama u kojima je živeo, nastajalo je presudno najdublje iskustvo koje ga je formiralo kao pesnika, ta egzistencija, najdublje postojanje i danas traje u njegovim pesmama, iako je taj grad, taj urbani prostor, već davno nestao u vremenu, potonuo je kao kulisa na crvenom nebu iza Telepa. (…) moglo bi se reći da je Oto Horvat od one vrste poeta, koji smišljeno grade svoj environment, obdelavaju svoj vrt, kultivišu ga, makar da je to neka vrsta iluzionizma, što bi mogla biti zamerka onih koji pretpostavljaju da pesništvo pre svega traga za istinom, za istinom u jednom telu i jednoj duši. A istina je ta da je Oto Horvat baštinik vatre, i to one njene ugodnije strane, svetlosti i toplote, koja je mera ljudskog u prirodi, on je čuvar sjaja, «zlata vremena»… (Slobodan Tišma)
