O komunističkoj ideologiji

O komunističkoj ideologiji

Autor: Lazar Slepčev, filozof

Komunizam se na istorijskoj pozornici pojavljuje kao jedan od derivata socijalističke ideje, i to je, van svake sumnje njen najdevijantniji derivat. Česta je navika da se komunizam i socijalizam u javnom diskursu tretiraju sinonimno. Međutim, razlike među njima su suštinske, a najčešće i nepomirljive.

Može se doduše reći, da obe ideologije, i socijalizam i komunizam, imaju zajednički teorijski koren u liku mislilaca kao što su Sen Simon, Robert Oven, Šarl Furije i drugi, ali suštinska rezlika nastaje pojavom Marksove revolucionarne teorije koja komunizmu utire put ka nasilnoj političkoj praksi, te ogoljenom teroru.

Nije neobično da se na pojedine segmente Marksovog učenja pozivaju i istinski socijalisti, međutim, određeni segmenti Marksovog učenja, kao što su materijalistčko shvatanje istorije, klasna borba, proleterska revolucija (kao metod), te komunizam kao besklasno društvo, tj. cilj kome se teži, proizvodili su masovne nesreće širom sveta u 20. veku.

Komunizam kao svoj ključni cilj postavlja rušenje kapitalističkog koncepta društva. Shodno tom cilju, društvo se posmatra kroz klasnu prizmu, gde se klasi radništva dodeljuje najdominantnija uloga (diktatura proleterijata), dok se svi drugi posmatraju kao neprijatelji. Sva bogatstva i resursi, imaju se smatrati vlasništvom države, kojom se upravlja uz jednog centra.

Komunističku političku praksu koja je obeležila 20. vek, politička teorija određuje kao Marksizam-Lenjinizam, aludirajući na prvu komunističku diktaturu uspostavljenu posle građanskog rata u Rusiji, a pod vođstvom Lenjina. Ruska partija boljševika, brutalnim terorom tada uspostavlja prvu partijsku diktaturu u Evropi. Uspostavlja se totalitarni koncept društva (države), sa izraženom ulogom vođe (kult ličnosti), ukidanjem pluralističkog koncepta, apsolutnom kontrolom resursa, kapitala, štampe, kulturne sfere itd., ukidaju se elementarna prava i slobode građana, a proces apsolutne kontrole nad društvom sprovodi dobro organizovana tajna policija koja se bavi pukim špijuniranjem građana.

„Neprijatelji države“ su završavali u zatvorima i logorima. Krvavi bilans komunizma su desetine miliona civilnih žrtava u zemljama u kojima je ova ideološka nepogoda bila na vlasti.

Istorijski poraz komunizam doživljava 90-ih godina prošlog veka, prvenstveno kao plod činjenice da u praksi nije odgovorio na pitanja slobode i ravnopravnosti, dakle, na principe sa kojima je i kročio na istorijsku scenu.

Kada je reč o prisustvu komunizma i njegovom uticaju na Srbiju, ova ideologija se pojavljuje na našim prostorima neposredno nakon Prvog velikog rata, u liku Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Od svog formiranja, KPJ je kao ključni programski cilj odredila rušenje novonastale Kraljevine SHS, po komunistima „velikosrpske tvorevine“, te razbijanje srpskog etničkog prostora, sa stvaranjem nacionalnih republika kao konačnom varijantom. Svoj antisrpski karakter KPJ je programski utvrdila na svom 4. Kongresu, održanom 1928. godine u Drezdenu. Drugi svetski rat KPJ koristi za osvajanje vlasti i uspostavljanje komunističke diktature u Jugoslaviji. Teroristički karakter komunizma, naročito je bio izražen u periodu od 1944. do 1953. godine. Taj period, kao uostalom i u većini novouspostavljenih komunističkih diktatura, karakteriše oduzimanje imovine mimo zakona, masovne likvidacije bez suđenja, stvaranje tajnih policija i doušništvo, nasilne migracije stanovništva i slično. Kada su uspeli da pobiju, proteraju i zastraše sve što je moglo organizovano da se suprotstavi njihovoj neograničenoj vlasti, jugoslovenski komunisti, na čelu sa diktatorom Josipom Brozom, počinju da „naplaćuju“ svoj međunarodni položaj, i da stvaraju privid uspeha i napretka. Ovaj trend je naročito bio izražen posle sukoba Tita sa Staljinom. Taj period je možda i „najzaslužniji“ što se mnogi još uvek sa nostalgijom sećaju Brozove vladavine. Međutim, kada komunističku ideologiju i sistem koji je uspostavila posmatramo kroz prizmu najneupitnijih civilizacijskih vrednosti kao što su korpus ljudskih prava i sloboda, onda je sasvim jasno da u tom sistemu nije bilo slobode štampe, slobode govora, političkog i vlasničkog pluralizma, nezavisnih sudova i slično. Što se pre sami suočimo sa neupitnošću navedenih činjenica, istinitije i lakše ćemo moći da prepoznamo prirodu i karakter komunističke ideologije.