Autor: Milorad Vukašinović, novinar i publicista
Rusija se nalazi u središtu evroazijskog kontinenta, i taj položaj sa sakralne tačke gledišta nije nimalo slučajan. Štaviše, posmatrano iz ove perspektive, ruski narod stiče svojstvo živog subjekta jedne mistične Evroazije (Lav Gumiljov opisuje etnopsihologiju Rusa kao karakterističan spoj Šume i Stepe – prim. autora). Rusija je pravoslavna zemlja kojoj je prema crkvenom predanju poverena posebna eshatološka misija „Trećeg Rima“. Već sama ta činjenica ruskoj sakralnosti daje jedan naročit tajanstveni smisao. Međutim, ono što ruski narod čini posebnom pojavom u svetskoj istoriji, nije samo njegova odanost hrišćanskoj tradiciji nego i ništa manja odanost jednoj drevnijoj arhetipskoj predstavi na koju se hrišćanska doktrina jednostavno nadovezala.
Aleksandar Dugin u kapitalnom delu Misterije Evroazije temeljno obrađuje pojam „unutrašnjeg kontinenta – mitske Rusije“, ukazujući na rusku sakralno-geografsku dimenziju koja sadrži dva potpuno oprečna simbolička značenja. To su pojmovi belog i crvenog, svetlosti i tame. Zanimljivo je da je upravo ovaj dualizam sadržan u samoj ideji „Svete Rusije“. Već smo istakli da je ideja svetog u arhetipskoj predstavi povezana sa svetlom (belim) kao oličenjem dobra, kao duhovnim izvorom. Ali nasuprot tome je pojam crvenog (od korena ros, Rusija, na hebrejskom edom – ad, što ima značenje crvene zemlje). Ta „crvena zemlja“ je u drevnoj arijskoj tradiciji simbol demonskog, ili simbol izopačenja nekadašnje svete zemlje, i mesto prebivanja biblijskog Goga kojeg smo pomenuli u prethodnom izlaganju o Novoj Atlantidi (simbola tame, vrlo ukorenjenog u protestantskoj slici sveta). Dugin u svojim istraživanjima posebno ukazuje i na još jedan detalj: simboličku ulogu ruskog cara „kao sveštenog centra unutrašnjeg kontinenta Rusije“. U poređenju sa vizantijskim vasileusom – kraljem, koji je poglavar ucrkvenjene pravoslavne imperije koja objedinjava mnoštvo zemalja, princip imperatora – cara nije povezan samo s vremenski određenom vlašću nego pre svega s tajnom katehona, onoga koji zadržava. Dakle, uloga ruskog monarha je suštinski viša, sakralnija, u odnosu na vizantijskog imperatora čija je uloga pretežno administrativna.
Kao što je poznato, svi navedeni arhetipovi neočekivano su došli do izražaja za vreme revolucije i građanskog rata 1917. godine; careubistvo – kao čin antisakralnog preobražaja Rusije – izveli su pripadnici „crvenog pokreta“ kojima su se suprotstavljale pristalice „belog pokreta“. Da su događaji iz 1917. godine imali karakter jednog „sveštenog rata“ pokazuje i zanimljiv dokument koji je izbio na videlo tek tridesetih godina, u vreme tzv. staljinskih čistki. Reč je o saslušanju čuvenog revolucionara Kristijana Rakovskog koji objašnjava prirodu „sveštenog rata“ koji je masonska internacionala pod izgovorom revolucije pokrenula protiv „Svete Rusije“. Posebno upečatljiv je onaj deo iskaza u kojem Rakovski ukazuje na postojanje „višeg i nižeg komunizma“. Viši komunizam je ezoterijski znak i tajna šifra za stvarne demonske (crvene) ciljeve revolucije, dok je niži komunizam u osnovi interpretacija jedne ideologije koja je namenjena najširim masama, a koja zapravo gađa u „najmračniji aspekt ruske duše“, aspekt Rusije – Edoma, aspekt Crvene Rusije. Posmatrano iz ovog ugla, ubistvo cara Nikolaja II i njegove porodice ima važnu ulogu ne samo u sakralnoj geografiji Rusije nego i cele Evroazije, i kao takvo nije moglo da ne ostavi trajne posledice u unutrašnjem životu Rusa, u najskrovitijim delovima nacionalno nesvesnog.
Za naše istraživanje posebno je interesantna „okultna pozadina“ Staljinovog obračuna sa svetskom revolucijom, kada takođe dolaze do izražaja arhetipovi mistične Evroazije (Staljin je pripadao drevnom narodu Oseta koji je arhetipski vezan za evroazijsko tlo, prim. autora). Pjer de Vilmarest, poznati francuski specijalista za proučavanje aktivnosti obaveštajnih službi, objavio je 1988. godine bestseler GRU, najtajnija od sovjetskih specijalnih službi, 1918–1988. u kom je izneo niz neverovatnih podataka o tajnoj sovjetskoj istoriji. Za Vilameresta je KGB bio produžena ruka partije i centara svetskog atlantizma, dok je suprotno njemu vojna obaveštajna služba GRU bila operativni centar armije koja je nastojala da ideološko mesijanstvo komunista iskoristi u praktične svrhe radi jačanja i širenja uticaja sovjetske imperije. On iznosi i zanimljivu tvrdnju da su iza formiranja GRU-a stajali uticajniji mističniji redovi koji su u Rusiji bili posebno aktivni početkom 20. veka. Reč je o tzv. Redu polarnika kojem su pripadale poznate ličnosti poput maršala Tuhačevskog, petrogradskog doktora Badmajeva ili barona Ungren – Štenberga, koji su posle revolucije 1917. godine svoja okultna znanja preneli na pojedince unutar Crvene armije od kojih je ključna ličnost reda bio bivši carski oficir Ivan Semjonovič Aralov, prvi načelnik Glavne obaveštajne uprave (GRU). Na taj način obezbeđena je jedna vrsta kontinuiteta između predrevolucionarnih i postrevolucionarnih Evroazijaca. Drugi centar uticaja u Sovjetskom Savezu bio je KGB koji nije bio samo partijska politička policija već prvenstveno produžena ruka „svetske revolucije“ i njenih interesa. Ovakva geopolitička dinamika ispoljavala se i u kasnijim političkim dešavanjima sve do tragičnog „razvala Sovjetskog Saveza“ (opširnije Gorbačovizam i globalna perestrojka, KCNS, 30. 9. 2022).
Konačno, geopolitičkim dualizmom „more–kopno“ moguće je tumačiti i aktuelne događaje u Ukrajini, gde je ponovo na delu obračun „svetske zakulise“ sa Svetom Rusijom. Da je reč o kontinuitetu „sveštenog rata“ svedoči i izjava iz 2014. godine nama dobro poznatog Karla Bilta o tome „da je pravoslavlje opasnije od islamskog fundamentalizma i da predstavlja najveću opasnost za zapadnu civilizaciju“. Potpuno je jasno da iza odluke vaseljenskog patrijarha Vartolomeja o davanju tzv. tomosa o autokefalnosti raskolničkoj crkvi u Ukrajini stoji ista ona „okultna atlantska oligarhija“ koja je ciljala „rusko pravoslavlje“ 1917. godine. Međutim, danas je njen cilj mnogo ambiciozniji i u suštini se svodi na uspostavljanje globalne diktature koja sadrži čudovišne crte „civilizacije antihrista“ i koja kao takva treba da protera poslednje ostatke kvalitativnog ljudskog postojanja.
LITERATURA: Lav Gumiljov, Etnogeneza i biosfera zemlje, CID, Podgorica 2005; Aleksandar Dugin, Misterije Evroazije, Logos, Beograd 2008; Milorad Vukašinović, Misliti prostorno, SAJNOS, Novi Sad 2021.
Ostavi komentar