Tribina „IVO ANDRIĆ U DIPLOMATIJI“ održaće se u ponedeljak 18. septembra u 19 časova u Klubu „Tribina mladih“ Kulturnog centra Novog Sada. Autor i predavač je msr Ognjen Karanović, istoričar.
Književnik u diplomatiji i diplomata koji piše… Možda bi u navednoj misli mogli da potražimo jednostavan odgovor na pitanje o istinskom karakternom i profesionalnom profilu velikana srpske, jugoslovenske i svetske književnosti. Književni opus „srpskog Dostojevskog i Tolstoja“, jedinog nobelovca sa prostora bivše Jugoslavije, dobro je poznat i opserviran u oblasti književne kritike, kao i u sferama interesovanja širokih slojeva konzumenata istog, pa čak i u planetarnim razmerama. „Književna i književnička služba“ Ive Andrića višesmisleno je uticala i utiče na svekoliko shvatanje „balkanske zbilje“ u njenim ne baš čestim retrospektivnim promišljanjima o odnosima čoveka prema sopstvenom entitas i habitus. Jednom je visokopreosvećeni mitropolit Crnogorsko-primorske mitropolije gospodin Amfilohije rekao da Gorski vijenac i NJegoševo delo predstavljaju „peto jevanđelje“, prema kome čovečanstvo treba da gradi svoju budućnost. Možda bi Andrićevo delo mogli da okarakterišemo epitetskim naslovom „šestog jevanđelja“, bez koga je nemoguće ispravno prosuđivanje o duhovno-karakternom profilu čovečanstva i čovečnosti na Balkanu. Dakle, u teleološkom smislu, Andrićevo delo je neophodan i nezaobilazan izvor za naučno i publicističko determinisanje duhovnih karakteristika južnoslovenskih naroda, pa i za razumevanje preplitanja njihovih sudbinskih „niti“ koje „ispredaju“ neumoljive Mojre Klota i Lahesa. Međutim, profesionalni opus Ive Andrića i njegova služba Otadžbini i narodu u poslovima diplomatske profesije, u mnogome su ostali u senci umetničke lepote literarnog izraza i grandioznog dela kojeg pronalazimo u stihovima i rečenicama njegove poezije i proze. A zapravo, snaga teleološke potrebe poznavanja piščevog književnog dela u potpunosti je istovetna i jednaka značaju učinka Andrićevog diplomatskog poziva. Prilikom uručenja Nobelove nagrade 1961. godine u Stokholmu, sam pisac je rekao: „…jer pripovedač i njegovo delo ne služe ničem, ako na jedan ili drugi način ne služe čoveku i čovečnosti…“. A šta je drugo diplomatija, ukoliko u prvom redu nije sofisticaran način pripovedanja koje se odvija između dva ili više pripovedača?! „Diplomatsko pripovedanje“, koje služi zaštiti i afirmisanju kolektivnih interesa socijalnih grupa, naroda, nacija i država, zastupljenih od strane „pripovedača“, bio je osnovni profesionalni poziv Ive Andrića i istom je pristupao sa jednakom, možda i izraženijom, ozbiljnošću i odgovornošću, kao i prema književnom pozivu po kome pisca pamti čovečanstvo. U službi Otadžbini i čovečanstvu i čovečnosti u celini, kao „diplomatski pripovedač“ Andrić je ostavio neizmeran trag, koji je još uvek nedovoljno istražen i poznat akademskoj i široj javnosti u našoj zemlji. Diplomatskom službom u periodu između dva svetska rata, Ivo Andrić se svrstao u red srpskih intelektualaca, u prvom redu književnika, poput Jovana Dučića, Branislava Nušića, Milana Rakića, Miloša Crnjanskog, Svetislava Basare, Dušana Kovačevića, Vide Ognjenović i drugih, koji su svoj pripovedački dar stavili na polzu nacionalne bezbednosti svog naroda i države u okvirima dometa koje je diplomatija u stanju da pruži za navedene nasušne potrebe jednog društva. Pomenute domete i učinak „diplomatskog pripovedanja“ Ive Andrića pokušaćemo sveobuhvatno da „osvetlimo“ u razgovorima u okviru Tribine mladih Kulturnog centra Novog Sada.
Ostavi komentar