Dragoljub Zbiljić je objavio ukupno petnaest knjiga o kojim će, u organizaciji Kulturnog centra Novog Sada, govoriti u četvrtak, 31. januara u 12 sati poznavaoci njegovog dela: akademik LJubomir Zuković, prof. dr Miloš Kovačević i prof. Vladislav Đorđević.

            Od petnaest Zbiljićevih knjiga deset su u celini posvećene obradi pitanja iz srpskog jezika i, naročito, obradi srpskog pisma ćirilice. Najnovija, po širini i sveobuhvatnosti tumačenja i najkompletnija jeste njegova knjiga Latiničenje Srba po propisima srpskih lingvista serbokroatista (Ćirilica, Novi Sad, 2011, na 1072. strane). To je, bez sumnje, Zbiljićevo životno delo. To je, svakako, kapitalno delo u sadržaju, načinu rada, po iscrpnosti u obradi stradanja ćirilice u srpskom jeziku i srpskom narodu, kao i u tumačenju razloga latiničenja Srba, jer je srpska ćirilica vekovima (posle 1060. godine) bila na udaru latiničkih naroda i kultura spolja, a danas je – zbog sasvim pogrešnog rada naših vlasti i, pre svega, srpskih kvazilingvista serbokroatista – dovedena do današnjih izuzetaka u javnom korišćenju (i) u celoj Srbiji, pa ako se naši lingvisti i pravopisci ne opamete i ne postupe po predlozima D. Zbiljića – srpsko hiljadugodišnje pismo otići će, posle tolikog nasilja i nerazumevanja naših (ne)stručnjaka u institucijama, u muzeje. U prošlost.

            Zbljićeva teorija i praktični (spasavajući) predlozi u ovim knjigama su originalno delo po tačnosti, ozbiljnosti i ubedljivosti. Nije Zbiljić, naravno, usamljen danas u tim predlozima. Ima još mlađih stručnjaka koji slede njegovo delo, ali za sada ih nema u moćnim, plaćenim institucijama koje se time bave, koje imaju osnovni zadatak da se ispravno ponašaju i da naučno prihvatljivo rade, ali je srbohrvatstvo previše ukorenjeno u našoj lingvistici posle Novosadskog dogovora (1954), pa su zato i srpski jezik i srpska ćirilica u sve većoj opasnosti.

            Treba reći da je Zbiljić, osim petnaest knjiga, objavio blizu hiljadu članaka, osvrta, ogleda, studija, rasprava o srpskom jeziku i pismu u mnogim stručnim časopisima i u dnevnoj i periodičnoj štampi. U javnosti je postao poznatiji kada je (2001) osnovao Udruženje za zaštitu ćirilice srpskog jezika „Ćirilica“ u Novom Sadu koje je imalo uticaja na spasavanje srpskog pisma na celom području srpskog jezika. Ima rezultata te borbe u tome što je, velikim delom zaslugom Udruženja „Ćiilica“ i samog Zbiljića, usvojen Član 10. Ustava Republike Srbije u kome je nedvosmisleno vraćeno ranije ćiriličko jednoazbučje u srpskom jeziku. Međutim, kako su zablude stvarane duže od pola veka u komunističkoj Jugoaslaviji preko komunističko-lingvističkog unikatnog izuma o „bogastvu dvoazbučja“, zatim o neprirodnoj, nemogućoj i neodrživoj „ravnopravnosti pisama“ u jednom jeziku i jednom narodu, pa čak i o tobožnjoj nekakvoj „srpskoj privilegiji na dva pisma“ – srpska ćirilica je, najviše putem bukvalnog, golog nasilja, decenijama istiskivana iz srpskog jezika u korist opštehrvatske nacionalne abecede koja je u mnogim elementima lošije pismo za prirodu srpskog jezika.

            Zbiljićeve knjige su najkompletnije studije o ovim pitanjima na kojima je prof. Zbiljić decenijama radio prilježno.