Crno-beli igrani film “Kad budem mrtav i beo”, u režiji Živojina Pavlovića, po scenariju LJubiše Kozomare i Gordana Mihića, sa Draganom Nikolićem u glavnoj ulozi, snimljen je 1967. godine, u produkciji Centar filma iz Beograda. Premijera je bila u decembru te godine, a naredne, 1968. krenuo je na uspešan put po festivalima. Dobio je Zlatnu arenu za najbolji film na Festivalu jugoslovenskog filma u Puli, kao i nagradu za režiju, takođe nagradu za najbolji film na međunarodnom festivalu u Karlovim Varima… Pored nagrada, ova kritička društvena drama osvojila je i široku publiku zahvaljujući izuzetnoj kreaciji Dragana Nikolića u liku tragikomičnog gubitnika DŽimija Barke, mladića sa socijalnog dna koji izlaz pokušava da nađe u karijeri pevača, mada za to nema talenta. Kritika je ocenila ovaj film kao jedan od vrhunaca u opusu Živojina Pavlovića. Karakterišu ga beskompromisni naturalizam i provokativni prikaz potucanja glavnog junaka koja otkrivaju širu sliku stvarnosti bez iluzija, svet poljuljanih vrednosti palanačkih prostora i mozaik likova koji čine kafanske pevaljke, sezonski radnici, provincijski novinari, ograničeni oficiri, amoralni direktori, pijanci, lopovi… Pre 50 godina bila je hrabrost snimiti takvu sliku tadašnje svakodnevice, film koji je na taj način politički angažovan i ironično se poigrava sa mitovima tadašnje Jugoslavije. Ali, ova saga o beznađu nažalost je i dalje aktuelna kod nas, štaviše, socijalni milje iz filma “Kad budem mrtav i beo” i danas je više nego aktuelan.