U okviru ciklusa Zelena debata, tribina „Suočavanje sa prošlošću – Nemačka jugozapadna Afrika“ održana je u sredu 20. novembra u klubu „Tribina mladih“ Kulturnog centra Novog Sada. Autor i moderator bio je Danilo Koprivica.
Četrdeseta Zelena debata je druga sesija serijala „Suočavanje sa prošlošću – iskustva demokratskih društava“. Ova debata posvećena je potresnom istorijskom svedočanstvu iz današnje Namibije kada je u kolonijalno vreme, početkom 20. veka, ova teritorija nosila naziv Nemačka jugozapadna Afrika.
Namibija ima 2.1 milion stanovnika po popisu iz 2011. godine. Glavni grad je Vindhuk (250000 stanovnika). Crnci čine 87% stanovništva, belci 6%, a melezi 7%. Crnci uglavnom potiču iz Bantu naroda – Ovambo, Herero i Himba. Manjim delom su to Hotenoti – Nama i Damara. Ima dosta Nemaca (Namibija je bila najveća nemačka kolonija po broju stanovnika u Africi), pomalo Portugalaca i Kineza. Dve petine stanovništva živi od poljoprivrede, a stočarstvo je dominantna poljoprivredna delatnost.
U nastavku tribine, Koprivica je rekao da su nemački doseljenici počeli da dolaze u sve većem broju u Namibiju, zauzimali su pašnjake ograđujući ih u svoje posede. To je bilo potpuno nerazumljivo lokalnim plemenima koja nisu ni sanjala da bi prodajom zemlje sprečila sebi pristup sopstvenim pašnjacima i vodi. Međutim, januara 1904. godine desio se ustanak Herero naroda kojeg je predvodio Semjuel Maharero. Prema nemačkim podacima, 123 nemačka doseljenika je ubijeno. Nemački odgovor na ustanak bio je dolazak generala Lotara fon Trota sa 14000 vojnika. U oktobru zaustavljenom Herero ustanku pridružuje se narod Nama pod vođstvom kapetana Hendrika Vitbua.
Nemačke trupe su narod okupljen oko ratnika saterale u klanac koji se nalazio na ulazu u pustinju Namib. Više od 60000 pripadnika plemena Herero je zatvoreno u klanac, a desetinama kilometara unaokolo, zatrovani su svi izvori vode. Preživelih je bilo oko 15000, koji su prognani u pustinju i ubijani u pokušaju da se vrate, pa su masovno umirali od dehidratacije. Nakon Herero naroda, došle su na red pobunjene Name koje su doživele sličnu sudbinu.
– Ovo je definitivno bio prvi genocid u 20. veku, bez obzira na to što je Konvencija o genocidu usvojena tek 1951. godine. Ubijeno je ili umrlo od gladi, žeđi i bolesti oko 70000 pripadnika Herero naroda i oko 10000 pripadnika Nama naroda – ističe Koprivica.
Pripadnici naroda koji bi se predali, odvođeni su u koncentracione logore, gde su izrabljivani, mučeni i podvrgnuti eksperimentima. Preko 300 lobanja i oko 6000 delova tela preneseni su u Nemačku radi „naučnih istraživanja“ i davanja podrške rasnoj teoriji.
Nakon veka ćutanja, 2004. godine, upućeno je neobavezno izvinjenje nemačke vlade bez velikog priznanja krivice i ikakvog etiketiranja. Godine 2011. izvršen je povrat prvih dvadeset lobanja sa jednog nemačkog univerziteta, a 2015. godine tadašnji predsednik Bundestaga ocenio je da je u Namibiji ipak bio počinjen genocid. Ipak, u Nemačkoj postoji i glas razuma, a to su aktivisti nevladinih organizacija koji lobiraju u korist oštećenih naroda.
Ostavi komentar